Dramaty Stanisława Wyspiańskiego na scenie teatru polskiego w Wilnie na początku XX wieku

Santrauka

Celem artykułu jest omówienie recepcji repertuaru sceny polskiej w Wilnie w latach 1906–1914, ze szczególnym uwzględnieniem dramatów Stanisława Wyspiań­skiego (1867–1907). Najbardziej płodny okres w jego twórczości literackiej — to lata 1901–1905. W tym okresie powstały najsłynniejsze dramaty Wyspiańskiego: Wesele (1901), Wyzwolenie, Bolesław Śmiały, Achilleis (1903), Akropolis, Noc listopadowa (1904). W swoich utworach dramatycznych ten znany twórca krakowski wykorzysty­wał motywy antyczne, historyczne, religijne, nawiązywał do tradycji romantycznej oraz do teorii teatru R. Wagnera i M. Maeterlincka. Niniejszy temat nie był nigdy obiektem osobnych badań, swego rodzaju wstępem do nich były publikacje Andrzeja Romanowskiego o wileńskim życiu teatralnym [Romanowski 1999] oraz publikacja autorki artykułu poświęcona stuleciu wystawienia w Wilnie Wesela Wyspiańskiego [Fedorowicz 2009]. Tym razem badania zostały poszerzone o inne dramaty tego au­tora, podstawowym źródłem informacji jest lokalna prasa wileńska oraz nieliczne materiały archiwalne.