Z szerokiego spektrum problematyki dotyczącej komunikacji zawodowej w niniejszym artykule skupimy się na zagadnieniu kultury języka reprezentantów wybranych profesji w ich relacjach z osobami, z którymi oni bezpośrednio się porozumiewają, zwykle w układzie niesymetrycznym, gdy nadawca pełni funkcję dominującą (np. w relacji ksiądz – wierni podczas kazania czy wykładowca – studenci podczas wykładu). Najogólniej rzecz ujmując, są to relacje, którym zwyczajowo przypisywano konieczność zastosowania środków językowych z oficjalnego, najbardziej starannego zasobu polszczyzny (Markowski 2006). Wydaje się bowiem, że właśnie ten obszar znacząco uwidacznia tendencje właściwe dla kultury języka w płynnej nowoczesności.
Przejawy wpływu płynnej nowoczesności w kulturze ogólnej na kulturę języka można uchwycić w dwóch wymiarach. Pierwszym jest szukanie przez nadawców najlepszych środków językowych do nawiązania kontaktu z odbiorcami, chęć zyskania ich akceptacji poprzez dekonstrukcję dotychczasowych paradygmatów (często dość ściśle wyznaczających zasób elementów przynależnych do określonej sytuacji komunikacyjnej, np. oficjalnego przemówienia). Wiąże się to zazwyczaj z wykorzystaniem w jednej wypowiedzi różnych gatunków, zróżnicowanej stylistycznie leksyki z różnych rejestrów polszczyzny.
Drugi wymiar cechuje posługiwanie się przez nadawców w komunikacji zawodowej tymi jednostkami języka, które zyskały akceptację w uzusie, nie mają natomiast sankcji poprawny w normie skodyfikowanej lub też ich status jest kwalifikowany na niższym poziomie (np. od osoby wygłaszającej kazanie wymaga się zastosowania środków z wyższego poziomu, np. form matematyka, w internecie, tę; zamiast nich odbiorca słyszy warianty: matematyka, na internecie, tą – są one powszechne w polszczyźnie codziennej, a zatem bliskie większości odbiorców). Obydwa aspekty stają się reprezentantami płynnonowoczesnego myślenia o korzystaniu z języka w sposób doraźny, dostosowany do potrzeb chwili, bez ograniczeń paradygmatycznych, motywowany jedynie zdolnościami pozwalającymi osiągnąć najlepszy efekt z punktu widzenia nadawcy.
Głównym problemem w artykule będzie próba wstępnej odpowiedzi na pytanie, czy współczesna kultura języka w komunikacji zawodowej zdradza cechy przypisywane funkcjonowaniu kultury w płynnej nowoczesności.