Artykuł podejmuje kwestię metodologii nauk społecznych (ze szczególnym uwzględnieniem socjologii, z etnometodologią na czele) w kontekście warsztatu naukowego historyka. Każda z nauk społecznych wypracowała własną metodologię, adekwatną do podejmowanych problemów badawczych. Jednakże dialog tych szczególnych nauk, jak się okazuje, jest konieczny, bowiem interpretacji źródeł dokonują ludzie przebywający w konkretnym miejscu i czasie, a towarzyszą temu rozmaite okoliczności. Podobnie zapewne było wówczas, gdy owe źródła powstawały. Zatem analiza materiału źródłowego, bez względu na jego datację, aby była rzetelna, musi przebiegać wielopłaszczyznowo, z uwzględnieniem metodologii i osiągnięć tzw. nauk społecznych, pośród których, z punktu widzenia historyka, socjologia będzie miała szczególne znaczenie. Etnometodologia natomiast, badając mechanizmy „uwspólniania rzeczywistości” oferuje historykom szeroki wachlarz metod badawczych, które mogą znacznie wzbogacić warsztat naukowy historyka.