[straipsnis ir santrauka lenkų kalba; santrauka anglų kalba]
Józef Weyssenhoff, polski pisarz żyjący w latach 1860–1932, dwie ważne w swoim dorobku powieści – „Unię” (1910) oraz „Sobola i pannę” (1912), zwane powieściami cyklu litewskiego – poświęcił Litwie Kowieńskiej, krainie, z którą od najmłodszych lat łączyły go silne więzi emocjonalne. Obydwa teksty stanowią cenne źródło wiedzy na temat statusu używanej tu w przełomowych dziesięcioleciach XIX i XX w. Regionalnej odmiany polszczyzny oraz jej cech formalnych. Te ostatnie posłużyły autorowi jako środek prowadzonej po mistrzowsku stylizacji językowej. Wśród wykorzystanych przez pisarza w powieściach faktów językowych znamiennych dla północnokresowej odmiany polszczyzny jest m.in. akanie, czyli wymowa nieakcentowanych głosek e, o jak a. W artykule znajdzie się krótka charakterystyka tego osobliwego zjawiska akania, znanego Weyssenhoffowi z Litwy Kowieńskiej i wykorzystanego przez autora w dwóch powieściach w funkcji elementu dialektyzacji. Szczególna uwaga zwrócona zostanie na przejawy akania, które znalazły swoje udokumentowanie w badanych tekstach (właściwość fonetyczna czy zjawisko zmorfologizowane), oraz na fakt, w jaki sposób akanie służyło jako środek stylizacji językowej.